Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2015

Βάση ανακοπής με βάση τη νομολογία του ΔΕΕ (2)

Επανέρχομαι σε προηγούμενη ανάρτησή μου, στην οποία είχα ασχοληθεί με μια βάση ανακοπής, όπως αυτή πηγάζει κατευθείαν από τη νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (εφεξής ΔΕΕ) κι έχει να κάνει με την υποχρέωση αυτεπάγγελτης λήψης υπόψη της ύπαρξης και της λειτουργίας καταχρηστικού ΓΟΣ σε δανειακή σύμβαση.

Αν και η βάση αυτή είναι απολύτως νόμιμη, σπανίως έχει τύχει να την δω εφαρμοσμένη επί δικαστικών αποφάσεων. Μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου μόνο μια απόφαση, την 961/2013 του Ειρηνοδικείου Πειραιά, η οποία έκρινε ότι το Δικαστήριο θα πρέπει να προβεί σε αυτεπάγγελτη έρευνα της καταχρηστικότητας των ΓΟΣ δανειακής σύμβασης και μάλιστα, επί ερημοδικίας του εκεί καθ' ου η αίτηση.

Στη συντριπτική πλειοψηφία των δικαστικών αποφάσεων, η εν λόγω βάση, είτε απορρίπτεται με προσχηματικές αιτιολογίες (τις οποίες αποφεύγω να σχολιάσω, για να μην ξεφύγω από τα όρια της ευπρέπειας), είτε δεν δικάζεται καν, αφού στο σώμα των αποφάσεων, δεν διαλαμβάνεται ούτε μια νύξη, σχετικά με την εν λόγω υποχρέωση (η οποία, ως νομική βάση, συνήθως προτείνεται, ως ένσταση κατά του κύρους Διαταγής Πληρωμής σε δίκη ανακοπής).

Επειδή, λοιπόν, είναι τουλάχιστον εκνευριστική και υπονομευτική της νοημοσύνης όλων μας η συμπεριφορά αυτών, στους οποίους ανατέθηκε η αποκατάσταση κάθε αδικίας, να τείνουν προς τους πολίτες και τους συνηγόρους τους, τον αντίχειρά τους, αναρρωτώμενοι, εάν κρύφτηκαν επαρκώς πίσω από το μέγεθός δακτύλου τους, επανέρχομαι στην ανωτέρω βάση, όπως, με τις δικές μου φτωχές νομικές γνώσεις, την εμπλούτισα, ώστε:

α) Να αντλεί την νομιμοποίησή της από τη νομολογία του ΔΕΕ και την αυθεντική ερμηνεία της Οδηγίας 93/13/ΕΟΚ, ως Οδηγίας αμέσου εφαρμογής και υπερνομοθετικής ισχύος,

β) να συνδεθεί την έκδοση της Διαταγής Πληρωμής με την υποχρέωση του Δικαστή να διαμορφώσει κρίση περί της ουσιαστικής και νομικής βασιμότητας της αιτήσεως για την έκδοση Διαταγής Πληρωμής, κατ' άρθρα 628-629 ΚΠολΔ,

γ) να θέτει ζήτημα υπέρβασης της δικαιοδοτικής αρμοδιότητας του Δικαστή που εκδίδει Διαταγή Πληρωμής, η οποία στηρίζεται σε δανειακή σύμβαση που περιλαμβάνει άκυρους ως καταχρηστικούς ΓΟΣ, κατά το μέρος που διαπλάθει μη γεγενημένα δικαιώματα του εκάστοτε αιτούντος, με συνέπεια να

δ) υπεισέρχεται σε αποκλειστικά αντικείμενα της αμφισβητούμενης δικαιοδοσίας

ε) δίχως να αιτιολογεί ειδικά την διαπλαστική κρίση, κατά παράβαση της ρητής Συνταγματικής επιταγής για την αιτιολόγηση των δικαστικών αποφάσεων, στις οποίες εντάσσονται και οι διαπλαστικές.

στ) την ίδια στιγμή, που η τελεσίδικη Διαταγή Πληρωμής, δύναται να αποκτήσει ισχύ τελεσίδης δικαστικής απόφασης, δηλαδή να εξομοιωθεί προς το διαπλαστικό δεδικασμένο της αμφισβητούμενης δικαιοδοσίας, το οποίο, όμως, σε μια τέτοια περίπτωση, θα έχει παραχθεί χωρίς αντιμωλία, χωρίς δημοσιότητα, χωρίς αιτιολογία και επί μη γεγενημένου δικαιώματος, που γεννήθηκε για πρώτη φορά με τον εκτελεστό τίτλο, ο οποίος εν προκειμένω, θα λειτουργεί ως διαπλαστική δικαστική απόφαση.

Ως εκ των ανωτέρω, με τη νέα βάση, η παράλειψη υποχρέωσης αυτεπάγγελτου ελέγχου της καταχρηστικότητας των ΓΟΣ ελέγχεται πλέον, ως νομικά αβάσιμη, ως ουσιαστικά αβάσιμη, ως αντισυνταγματική (καθώς, εν προκειμένω συντρέχει περίπτωση εκ πλαγίου καταστρατήγησης της Συνταγματικής επιταγής για την αιτιολόγηση των διαπλαστικών αποφάσεων) ενώ ο εκδόσας θα μπορεί ενδεχομένως να ελεγχθεί και για πειθαρχικό παράπτωμα (Διευκρινίζω: Δεν προτείνω κάτι τέτοιο. Άλλωστε, μου έχουν δοθεί πλείστες ευκαιρίες να το πράξω αλλά ουδέποτε το έπραξα και δεν πρόκειται. Δεν μπορώ να παραβλέψω, όμως, ότι, σύμφωνα με τη θεωρία της αιτιοκρατίας, κάθε πράξη ή μη νόμιμη παράλειψη, έχει συνέπειες).

Όποιος θέλει να κατεβάσει το κείμενο της νέας βάσης, μπορεί να το κάνει από ΕΔΩ, ενώ ακολουθεί το κείμενο αυτούσιο, για μελέτη.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

de jure app