Με τις υπ' αριθμ 594/2015 και 595/2015 αποφάσεις του, το Ειρηνοδικείο Κορίνθου ακυρώνει τις πληγείσες Διαταγές Πληρωμής, λόγω παράνομης τοκοφορίας και ανατοκισμού της εισφοράς του Ν. 128/75.
Σχόλιο: Τρία είναι τα σημεία, στα οποία εστίασα την προσοχή μου.
α) Επαναλαμβάνεται η αιτιολογία για την απόρριψη της πιο αγαπημένης τραπεζικής ένστασης, της ένστασης αοριστίας. Η αιτιολογία αυτή, μετά την 77/2014 απόφαση του Ειρηνοδικείου Ακράτας, νομολογήθηκε και στην 575/2015 απόφαση του Ειρηνοδικείου Κορίνθου και, όπως είχα παρατηρήσει, φαίνεται να αποτελεί νέα νομολογιακή τάση των πρωτοβάθμιων Δικαστηρίων.
(Στο σημείο αυτό παρεμπιπτόντως, αξίζει να σημειωθεί, ότι την ένσταση αοριστίας έχει αναγάγει σε τραπεζικό υπερόπλο η παράνομη, ατυχής και άστοχη νομολογία του Αρείου Πάγου. Το ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, με αποφάσεις τουλάχιστον αντιφατικές, υποστηρίζει, αφενός μεν, ότι ο δανειολήπτης οφείλει να προσδιορίζει στην ανακοπή του, τα ποσά των υπερβάσεων από την τραπεζική αυθαιρεσία, επιφορτίζοντας με τον τρόπο αυτό ΠΑΡΑΝΟΜΑ τον δανειολήπτη με το βάρος της απόδειξης, κατά ευθεία παραβίαση του Ν. 2251/1994, τη στιγμή που ο δανειολήπτης παραπονείται για καταχρηστικότητα χρεώσεων και αοριστία της διαταγής πληρωμής. Αφετέρου, την ίδια ώρα, η πρόσφατη νομολογία του, αντιτείνει ότι σε περίπτωση αοριστίας της παροχής και εφαρμογής του 371ΑΚ, ο προσδιορισμός της παροχής γίνεται από το Δικαστήριο. Με αυτή την a la carte νομολογία, τελικά, το ανώτατο Δικαστήριο, όχι μόνο εκτίθεται ανεπανόρθωτα, διότι έρχεται σε αντίθεση με την "αναπτύσσουσα ισχύ έναντι πάντων" υπ' αριθμ 1219/2001 απόφασή του αλλά και εκθέτει τον Δικαστή της ουσίας, ο οποίος καλείται να δικαιοδοτήσει, πελαγοδρομώντας ανάμεσα στην νομολογιακή αντιφατικότητα και την σπουδή της φορμαλιστικής νομιμοποίησης του συστήματος...)
β) Ένα από τα σημαντικά και νέα στοιχεία των αποφάσεων είναι η σαφής αναφορά της κας Προέδρου, στην αρχή του 255ΑΚ, σύμφωνα με την οποία, κανείς δεν υποχρεούται στα αδύνατα. Αν και παγίως αναφέρεται στα δικόγραφά μου, για πρώτη φορά αναφέρεται ρητά, ότι από τον δανειολήπτη ζητείται να προβεί σε μαθηματικούς και λογιστικούς υπολογισμούς, τους οποίους είναι αδύνατο να διεξαγάγει. Ελπίζω αυτή η πρόδηλα εύλογη, λογική και δίκαια διαπίστωση να εξακολουθήσει να εμφανίζεται στις Δικαστικές αποφάσεις (τουλάχιστον, των Δικαστών της ουσίας).
γ) Η κα Πρόεδρος ακολουθώντας, μέχρις ενός σημείου, την παράνομη, άτυχη και άστοχη νομολογία του Αρείου Πάγου (430/2005 ΑΠ) καταλήγει ότι η μετακύλιση της εισφοράς του Ν. 128/75 δεν απαγορεύεται. Ωστόσο, σωστά διαπιστώνει, ότι πρόκειται περί δημοσιονομικής εισφοράς, δηλαδή, περί φόρου.
Εάν, λοιπόν, ήθελε υποληφθεί ως ορθή η Αρεοπαγιτική νομολογία τότε, θα μπορούσε, σε μια υπόθεση εργασίας και υπό την κλίμακα της επικράτειας, να προκύψει το εξής άτοπο: Οι πολίτες της χώρας, έχοντας τη δυνατότητα να μετακυλήσουν συμβατικά τους φόρους τους, θα μπορούσαν να τους μετακυλήσουν (ακόμα κι έναντι συμφωνημένης αμοιβής, όπως ακριβώς συμβαίνει στις έντοκες τραπεζικές συμβάσεις, όπου ο τόκος αποτελεί εμπορικό κέρδος της τράπεζας) σε κάποιον... καταδικασμένο σε ισόβια, για οποιοδήποτε έγκλημα. Έτσι, ο ήδη καταδικασμένος, θα φερόταν νόμιμα να οφείλει τους φόρους ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΟΜΙΚΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ, ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ενώ ταυτόχρονα δεν θα φοβόταν μια ενδεχόμενη σύλληψή του, ως οφειλέτη του Ελληνικού Δημοσίου με τη διαδικασία του αυτοφώρου. Το ίδιο θα μπορούσε, εξάλλου, να συμβεί και με την ίδρυση και λειτουργία ενός νομικού προσώπου, υπό κάποιες -λίγο διαφορετικές- προϋποθέσεις.
Σε αυτή την υπόθεση εργασίας, λοιπόν, οι πολίτες θα καθίσταντο ουσιαστικά αφορολόγητοι και τους φόρους τους θα όφειλε ο ένας, τελικός φορολογούμενος, που θα είχε προκύψει από μια διαδικασία αδιανόητη: Από τη μετατροπή του φόρου σε αντικείμενο συμβάσεων ιδιωτικού δικαίου. Κάτι τέτοιο, όσο παράλογο και γελοίο κι αν σας ακούγεται, σύμφωνα με τη νομολογία του Αρείου Πάγου, θα ήταν απολύτως νόμιμο...
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί είναι όχι απλά δικαίωμα, αλλά υποχρέωση να αποστεί η νέα γενιά των Δικαστών από ατυχείς νομολογίες, που, την εποχή που εκδόθηκαν, μόνο στόχο είχαν την νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας και την ασφαλή διαιώνιση ενός χρηματοπιστωτικού συστήματος, το οποίο έχει ήδη καταρρεύσει, συμπαρασύροντας ολόκληρη τη χώρα σε μια οικονομική κρίση, χωρίς τέλος...
Για όποιον επιθυμεί να τις κατεβάσει μπορεί να το κάνει από τους παρακάτω συνδέσμους
Ειρηνοδικείο Κορίνθου 594/2015
Ειρηνοδικείο Κορίνθου 595/2015
Ειρηνοδικείο Κορίνθου 594/2015
Ειρηνοδικείο Κορίνθου 595/2015
Ακολουθούν οι αποφάσεις για μελέτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου