Σε συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης, αναφορικά με την απόκρουση της ένστασης αοριστίας στη δίκη της ανακοπής, επανέρχομαι με ένα επιπλέον επιχείρημα, το οποίο έχει να κάνει με την ίδια τη νομική φύση των προβαλλόμενων λόγων ανακοπής.
Ειδικότερα, στις περιπτώσεις που ο ανακόπτων επικαλείται ακυρότητα κάποιου ή κάποιων εκ των ΓΟΣ της δανειακής σύμβασης, η ακυρότητα, σύμφωνα με το πραγματικό του ουσιαστικού κανόνα δικαίου, που τον απαγορεύει, εμποδίζει τη γένεση του δικαιώματος και προβάλλεται δικονομικά, όπως παραπάνω, με τη μορφή δηλαδή, καταχρηστικής διακωλυτικής ένστασης δεν έχει δικονομικό βάρος να επικαλεστεί πρόσθετα και το ποσό, που λόγω της ακυρότητας πρέπει να μειωθεί δήθεν η απαίτηση του αντιδίκου του.
Η ακυρότητα, σε κάθε περίπτωση, ανατρέχει ex tunc (εξ υπαρχής δηλαδή, της σύμβασης) και η απαίτηση που δεν υπήρξε (δεν γεννήθηκε) δεν μπορεί να αποσβεστεί ή μειωθεί.
Ως εκ τούτου η απαίτηση μιας μερίδας Δικαστών να προσδιορίζονται (από τους εκάστοτε ανακόπτοντες) τα επιμέρους μη νόμιμα κονδύλια, τα οποία ενσωματώθηκαν σε Διαταγή Πληρωμής, είναι ουσιαστικά και νομικά αβάσιμη.
Προσωπικό σχόλιο:
Μου είναι αδιανόητο, να υποδεικνύεται σε έναν άνθρωπο η αδικία, κι αυτός να κοιτάζει το δάχτυλο. Ιδίως, όταν ο άνθρωπος αυτός υποτίθεται ότι ορκίστηκε και τάχθηκε να πατάσσει την αδικία, και μάλιστα, "στο όνομα του Ελληνικού Λαού", τον οποίο τελικά, αναγκάζει να την υφίσταται...
Η βάση παρατίθεται παρακάτω αυτούσια, για ανάγνωση, ενώ όποιος επιθυμεί μπορεί να την κατεβάσει σε μορφή επεξεργάσιμου κειμένου από ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου