Σύμφωνα με τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης, ο πατέρας του
προσφεύγοντος διέθετε τραπεζικό λογαριασμό και μετά από αδράνεια αυτού
για περισσότερα από είκοσι έτη, ζήτησε την ανάληψη του συνολικού ποσού
των καταθέσεων.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), εκδικάζοντας την υπόθεση «Ζολώτας κατά Ελλάδας», καταδίκασε
[PDF, Δ.Τύπου] τη χώρα μας για παραβίαση του άρθρου 1 του Πρώτου
Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου
(ΕΣΔΑ), με το οποίο κατοχυρώνεται η προστασία της ιδιοκτησίας.
Σύμφωνα με τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης, ο πατέρας του
προσφεύγοντος διέθετε τραπεζικό λογαριασμό και μετά από αδράνεια αυτού
για περισσότερα από είκοσι έτη, ζήτησε την ανάληψη του συνολικού ποσού
των καταθέσεων.
Η Τράπεζα του αρνήθηκε την πρόσβαση στο λογαριασμό του και τον ενημέρωσε ότι λόγω της μακροχρόνιας αδράνειας του λογαριασμού, τα χρήματα είχαν κατασχεθεί υπέρ του κράτους. Ο ίδιος προσέφυγε στην ελληνική Δικαιοσύνη ζητώντας να του επιστραφούν οι καταθέσεις του αλλά τα Δικαστήρια, συμπεριλαμβανομένου και του Αρείου Πάγου, έκριναν ότι η απαίτησή του έναντι της Τράπεζας έχει παραγραφεί καθώς έχει παρέλθει η εικοσαετής προθεσμία που ορίζεται στον Αστικό Κώδικα ενώ σύμφωνα με σχετικό Νομοθετικό Διάταγμα, το κράτος θεωρείται δικαιούχος των αδρανών καταθέσεων. Μετά του θάνατο του παθόντος, ο γιος του προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ζητώντας να αναγνωριστεί παραβίαση του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ.
Το Δικαστήριο, με τη σημερινή του απόφαση [, έκρινε ότι το χρονικό διάστημα των είκοσι ετών, το οποίο ορίζεται από τον Αστικό Κώδικα είναι μεν λογικό και δημιουργεί ασφάλεια δικαίου αλλά το κράτος οφείλει, από την πλευρά του, να προστατεύει τις καταθέσεις των πολιτών.
Οι τράπεζες θα έπρεπε, σύμφωνα με τη δικαστική κρίση, να ενημερώνουν τους καταθέτες για το ενδεχόμενο κατάσχεσης των χρημάτων τους. Η μη παροχή αυτής της ενημέρωσης συνιστά, σύμφωνα με το ΕΔΑΔ, δυσανάλογο περιορισμό καθώς δε δικαιολογείται από την προστασία της λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος.
Επίσης, το ΕΔΑΔ επεσήμανε ότι ο λογαριασμός δε θα έπρεπε να θεωρείται αδρανής καθώς η πίστωση των τόκων στο αρχικό κεφάλαιο του καταθέτη αποτελεί ένα είδος συναλλαγής.
Τέλος, το ΕΔΑΔ υποχρέωσε την Ελλάδα να καταβάλει στον προσφεύγοντα ως αποζημίωση το ποσό των 15.000 ευρώ.
Η Τράπεζα του αρνήθηκε την πρόσβαση στο λογαριασμό του και τον ενημέρωσε ότι λόγω της μακροχρόνιας αδράνειας του λογαριασμού, τα χρήματα είχαν κατασχεθεί υπέρ του κράτους. Ο ίδιος προσέφυγε στην ελληνική Δικαιοσύνη ζητώντας να του επιστραφούν οι καταθέσεις του αλλά τα Δικαστήρια, συμπεριλαμβανομένου και του Αρείου Πάγου, έκριναν ότι η απαίτησή του έναντι της Τράπεζας έχει παραγραφεί καθώς έχει παρέλθει η εικοσαετής προθεσμία που ορίζεται στον Αστικό Κώδικα ενώ σύμφωνα με σχετικό Νομοθετικό Διάταγμα, το κράτος θεωρείται δικαιούχος των αδρανών καταθέσεων. Μετά του θάνατο του παθόντος, ο γιος του προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ζητώντας να αναγνωριστεί παραβίαση του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ.
Το Δικαστήριο, με τη σημερινή του απόφαση [, έκρινε ότι το χρονικό διάστημα των είκοσι ετών, το οποίο ορίζεται από τον Αστικό Κώδικα είναι μεν λογικό και δημιουργεί ασφάλεια δικαίου αλλά το κράτος οφείλει, από την πλευρά του, να προστατεύει τις καταθέσεις των πολιτών.
Οι τράπεζες θα έπρεπε, σύμφωνα με τη δικαστική κρίση, να ενημερώνουν τους καταθέτες για το ενδεχόμενο κατάσχεσης των χρημάτων τους. Η μη παροχή αυτής της ενημέρωσης συνιστά, σύμφωνα με το ΕΔΑΔ, δυσανάλογο περιορισμό καθώς δε δικαιολογείται από την προστασία της λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος.
Επίσης, το ΕΔΑΔ επεσήμανε ότι ο λογαριασμός δε θα έπρεπε να θεωρείται αδρανής καθώς η πίστωση των τόκων στο αρχικό κεφάλαιο του καταθέτη αποτελεί ένα είδος συναλλαγής.
Τέλος, το ΕΔΑΔ υποχρέωσε την Ελλάδα να καταβάλει στον προσφεύγοντα ως αποζημίωση το ποσό των 15.000 ευρώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου