Στον καιρό της δημοσιογραφικής καφρίλας

Ευτυχώς έχω πάψει εδώ και περίπου 2,5 χρόνια να βλέπω τηλεόραση και έτσι, θεωρώ εαυτόν τυχερό και προνομιούχο.

Βλέπετε, ακούω ότι τις τελευταίες μέρες γίνεται ίσως η μεγαλύτερη επιχείρηση τρομοκράτησης του λαού από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, επάνω στο δίλημμα "ευρώ ή δραχμή".

Τούτη την ώρα μαθαίνω, ότι όλοι αυτοί οι αστοιχείωτοι ματσουκοφόροι κόπτονται, κατ΄εντολή των αφεντικών τους και σύμφωνα με την κατ' αποκοπή σύμβαση έργου, που ατύπως έχουν συνάψει με το ΔΝΤ και το καθεστώς των αστικών κυβερνητικών παρατάξεων της χώρας, για να μας..."προειδοποιήσουν", ότι μια ενδεχόμενη έξοδος από το ευρώ είναι πραγματική καταστροφή.

Εμπορευόμενοι φόβο ατέχνως και γεμάτοι άγχος, αποπειρώνται να παρουσιάσουν το ευρώ και τα μνημόνια, ως τις μόνες διεξόδους, ή έστω οδούς διαφυγής, από το τέλμα στο οποίο έχει περιπέσει η χώρα. 

Μπορεί τα όσα ισχυρίζονται (όπως μου μεταφέρονται) να είναι από αστεία έως επικίνδυνα για την πνευματική και ψυχική μας υγεία, αλλά έχουν καταφέρει, πάντως, να εκτρέψουν το δημόσιο διάλογο σε ένα γήπεδο που παίζουν σχεδόν προνομιακά: Στο γήπεδο της παραπλάνησης.

Δηλαδή, τούτη την ώρα προβάλλουν οι λεγόμενες "φιλοευρωπαϊκές" και φιλομνημονιακές δυνάμεις, ως μια εγγύηση της ευημερίας της χώρας στο μέλλον, ενώ κυριολεκτικά έχει εξαφανιστεί από τον πολιτικό διάλογο η ουσία των Μνημονίων, των Δανειακών Συμβάσεων και τόσων άλλων προδοτικών, που υπέγραψαν τα καθεστωτικά κόμματα της αστικής Δημοκρατίας (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ).

Νομίζω, λοιπόν, ότι ήρθε η ώρα να επαναφέρουμε τον διάλογο στα θέματα αυτά, τα οποία εκτιμώ και κρίνω, ότι αποτελούν, όχι μόνο την ουσία του πολιτικού μας προβληματισμού αλλά και την πλήρη απόδειξη του βαθμού της πραγματικής επικινδυνότητας αυτών των κομμάτων και των στελεχών τους, που τα ΜΜΕ προσπαθούν να σας πασάρουν, ως εγγυητές ενός καλύτερου αύριο...

Πάμε λοιπόν, να ξεκινήσουμε από το πρώτο μεγάλο ψέμα: 

Ότι, δηλαδή, η Ελλάδα δεσμεύεται από τα Μνημόνια και τις Δανειακές Συμβάσεις και δεν μπορεί να κάνει τίποτα ενάντια σε αυτά.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Με τα φτωχά νομικά που θυμάμαι, εκτιμώ, ότι στην περιοχή του δημοσίου διεθνούς δικαίου οι υπογεγραμμένες από την Ελλάδα δανειακές συμβάσεις αποτελούν μοναδικά ιστορικά φαινόμενα, που θα διδάσκονται στο μέλλον στις νομικές σχολές, ως τα παραδείγματα αποικιοκρατικοποίησης ανεξάρτητου κράτους με το όπλο του χρέους και αυτό για τους εξής λόγους:

Α/ Σύμφωνα με το εθιμικό διεθνές δίκαιο, τα κράτη είναι κυρίαρχες οντότητες, απολύτως σεβαστές και μη υποκείμενες σε καμιάς μορφής καταναγκασμό, αρχή η οποία κάμπτεται μόνο σε 3 περιπτώσεις:
- μόνο εφόσον το αποφασίσει η Διεθνής Κοινότητα (Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ΝΑΤΟ κλπ) και για λόγους που ανάγονται στην ασφάλεια των λαών ή την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εν γένει της ανθρωπότητας (γενοκτονία, ασφάλεια μειονοτικών πληθυσμών κλπ)
- μόνο εφόσον τα ίδια τα κράτη υπογράψουν κείμενο, με το οποίο αναγνωρίζουν δικαιοδοσία διεθνών δικαστηρίων και ιδίως του Διεθνούς Δικαστηρίου Διαρκούς Δικαιοσύνης (ή αλλιώς Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης) και υπαχθούν στη δικαιοδοτική του αρμοδιότητα αυτοδεσμευόμενα, επί της ουσίας να συμμορφωθούν εκουσίως με την όποια απόφασή του.
- σε περίπτωση πολέμου, οπότε καθαυτή η κρατική υπόσταση τίθεται σε αμφισβήτηση και έρχεται αντιμέτωπη με την εξαφάνισή της

Β/ Σύμφωνα, επίσης, με τις γενικές αρχές του δημοσίου διεθνούς δικαίου, κατά την υπογραφή διμερών ή πολυμερών διεθνών συμβάσεων τα υψηλά συμβαλλόμενα μέρη δύνανται να αξιώσουν την εφαρμογή του όρου της αμοιβαιότητας, που σημαίνει αμοιβαίο ποιοτικό και ποσοτικό αυτοπεριορισμό εκφάνσεων της εθνικής τους κυριαρχίας.

Στην περίπτωση, ωστόσο των υπογεγραμμένων από την Ελλάδα πρόσφατων δανειακών συμβάσεων, όπου το Ελληνικό Δημόσιο παραιτήθηκε αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία του την οποία έχει ή πρόκειται να αποκτήσει καθώς και από κάθε δικαίωμα προβολής ενστάσεων και αρνησικυρίας επί του συνόλου της περιουσίας του (ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας του δημοσίου) (άρθρο 14 παρ 5 της πρώτης δανειακής σύμβασης, όρος που επαναλήφθηκε και στην δεύτερη δανειακή σύμβαση) υπεγράφη μια αποικιοκρατική συμφωνία, στην οποία το Ελληνικό Δημόσιο φαίνεται να αγνοεί, έστω και την στοιχειώδη προστασία που του παρείχε το δημόσιο διεθνές δίκαιο.

Ενδεικτική άγνοιας αυτής της δυνατής προστασίας είναι η πολιτική τοποθέτηση των ημερών: 
"Και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε;"
 
Απάντηση: 
Ακριβώς γι' αυτό το λόγο το δημόσιο διεθνές δίκαιο γνωρίζει την έννοια της state of necessity (=κατάσταση ανάγκης) σύμφωνα με την οποία η κυρίαρχη κρατική οντότητα δεν μπορεί να υποχρεωθεί σε πράξη, παράλειψη ή ανοχή, η οποία θέτει σε διακινδύνευση, είτε τη ζωή του λαού που είναι οργανωμένος σε συγκεκριμένο κράτος, είτε την κυρίαρχη κρατική οντότητα και τις επιμέρους εκφάνσεις της, διότι διαφορετικά θα επετρέπετο, με ποικιλία όπλων (μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και το χρέος) να προσβάλλεται ο, υπό φυσιολογικές συνθήκες, απαραβίαστος πυρήνας της κρατικής υπόστασης του κάθε κράτους.

Ενδεικτική νομική χρήση του όρου έγινε από την Ν Αφρική το 1928, ενώ με τον όρο αυτό ο Μεταξάς επεδίωξε και πέτυχε την άφεση χρέους της Ελλάδας έναντι του Βελγίου το 1936 (σχετικά εργασία του καθηγητή του ΔΠΘ, Γ. Κατρούγκαλου, με τίτλο "memoranda sunt servanta", δημοσιευμένη και προσβάσιμη σε όλους στην ιστοσελίδα ethemis.gr)

Γ/ Επίσης στην περιοχή του δημοσίου διεθνούς δικαίου είναι γνωστή η λεγόμενη ρήτρα του μάλλον ευνοούμενου κράτους. Σύμφωνα με την ρήτρα αυτή, μπορούσαμε να αξιώσουμε ευνοϊκότερους όρους δανεισμού, εφόσον τέτοιοι ευνοϊκότεροι όροι είχαν συμφωνηθεί σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις εσωτερικού, κοινοτικού ή διεθνούς δανεισμού ή εφόσον ακόμα και κάποιοι από τους προσφάτως συμπεφωνημένους όρους δανεισμού ανέτρεπαν την αρχή της ισότιμης αντιμετώπισης και συμμετοχής των συμβαλλομένων μερών στην κατάρτιση της συμβάσεως.

Ωστόσο, οι ακριβοπληρωμένοι νομικοί σύμβουλοι της Ελληνικής Δημοκρατίας (ή, μάλλον για να είμαι ακριβής, οι ακριβοπληρωμένοι ξένοι νομικοί σύμβουλοι της Τράπεζας της Ελλάδας, η οποία εκπροσώπησε το Ελληνικό Δημόσιο κατά τις διαπραγματεύσεις και την υπογραφή των επαχθών συμφωνιών, αν και είναι ιδιωτική ανώνυμη τραπεζική εταιρία εξ ολοκλήρου μετοχοποιημένη και ιδιωτικοποιημένη - εδώ πλέον, τίθεται ευθέως και θέμα σύγκρουσης συμφερόντων, πέραν του προφανούς και μείζονος ηθικού ζητήματος) επέλεξαν να απεμπολήσουν κάθε νομική δυνατότητα προστασίας της εθνικής κυριαρχίας της χώρας.

Ιδιαίτερη, ίσως μνεία αξίζει να γίνει στη γνωμοδότηση των δυο (2) Νομικών Συμβούλων του Κράτους (παράρτημα 11 της πρώτης δανειακής συμβάσεως), οι οποίοι αν και διαπιστώνουν, ότι με την σύμβαση παραχωρείται μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας, ωστόσο προτείνουν την υπογραφή της, ως επιβεβλημένης πράξεως λόγω της κατάστασεως ανάγκης, δηλαδή αντιστρέφοντας πλήρως τις αρχές του δημοσίου διεθνούς δικαίου!

Η γνωμοδότησή τους αποτελεί μνημείο ναιναικισμού, οσφυοκαμψίας και σφουγγοκωλαρισμού από αυτούς που, ενώ είχαν την ευθύνη, ως νομικοί σύμβουλοι του Ελληνικού Δημοσίου να το προστατεύσουν από την υπογραφή των αποικιοκρατικών συμφωνιών, ωστόσο, φρόντισαν να γνωμοδοτήσουν ευήκοα προς τους κυβερνώντες και με το βλέμμα στραμμένο μάλλον στην πολιτική παρά στο διεθνές δίκαιο...

Δ/ Παραλείπω άλλες ενστάσεις που επίσης αναγνωρίζει το δημόσιο διεθνές δίκαιο, όπως την θεωρία του επαχθούς χρέους (θεωρία που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά από τις ΗΠΑ μετά την κατάληψη της Κούβας και για τελευταία φορά επίσης από τις ΗΠΑ μετά την κατάληψη του Ιράκ) αλλά και την ικανότητα διενέργειας λογιστικού ελέγχου (πρακτική που ακολούθησε ο Πρόεδρος Κορέα, του Ισημερινού, σύμφωνα με την οποία πέτυχε διαγραφή του 80% του χρέους της χώρας του χωρίς ποτέ να περάσει σε default) χάριν συντομίας της ήδη μακροσκελούς τοποθέτησής μου. :)

Και καταλήγω διερωτώμενος:  

Κάποιοι άνθρωποι, αυτά τα λέμε εδώ και 2 χρόνια. 

Τα μνημονιακά κόμματα, δηλαδή αυτοί που υπέγραψαν όλες αυτές τις κατάπτυστες συμφωνίες, όλοι αυτοί που εκποίησαν την εθνική μας κυριαρχία και έδωσαν δώρο και την εθνική μας υπερηφάνια και αξιοπρέπεια, είναι αυτοί που οδήγησαν την χώρα ΟΧΙ μόνο στο χείλος της καταστροφής, αλλά και στην ανυποληψία.

Τώρα, ξαφνικά, τους παρουσιάζουν οι κλακαδόροι του συστήματος, να μιλούν για επαναδιαπραγμάτευση των όρων των Μνημονίων.

Μα μέχρι τώρα δεν μας έλεγαν, ότι το Μνημόνιο είναι ευτυχία για την Ελλάδα?

Μα μέχρι τώρα δεν μας έλεγαν, ότι το δίλημμα είναι ή Μνημόνιο ή καταστροφή?

Τώρα κόπτονται για το καλό μας?

Δηλαδή, εν τέλει...τα Μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους Νόμοι, οι δανειακές συμβάσεις και όλο το κακοσκηνοθετημένο τροϊκανό σκηνικό, ομολογείται ότι έγινε για το κακό μας;

Και αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι τώρα ομολογούν, ότι δεν διαπραγματεύτηκαν προς το καλύτερο, ενώ τελικά, φαίνεται ότι υπήρχαν περιθώρια διαπραγμάτευσης, τώρα θα πάνε να κάνουν αυτό που έπρεπε να κάνουν εξαρχής αλλά δεν έκαναν τόσο καιρό;

Αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι τώρα ομολογούν, ότι έπραξαν κακώς είναι αυτοί οι οποίοι θα διορθώσουν τα πράγματα προς το καλύτερο;

Ουπς... μαλακία, ε?

Γενικώς, από μαλακία σε μαλακία το πάνε και οι wannabe δημοσιογράφοι και όσοι μισθώνουν τις υπηρεσίες τους, ε? 

Από κωλοτούμπα σε κωλοτούμπα.

(Κατά τα άλλα τους ενόχλησε το "εγέρθητι" της Χρυσής Αυγής, ενώ την ίδια ώρα στέκονται σούζα στο ένα πόδι μπροστά στα αφεντικά τους...)

Έχω σχεδόν αρχίσει να αναπολώ εκείνη την παλιά (αποτυχημένη, όπως αποδείχτηκε) συνταγή της ερώτησης: "Μα πώς θα πληρωθούν μισθοί και συνταξεις;" ... 

Να έχετε στο νου σας, ότι όση προπαγάνδα και να διοχετεύσετε από τα ΜΜΕ, εξακολουθείτε να χρησιμοποιείτε κακέκτυπα Γκεμπελίσκων, ερασιτεχνών κλακαδόρων και αργυρώνητων χειροκροτητών, απέναντι σε σκεπτόμενους πολίτες.

  

Και οι ενεργοί και σκεφτόμενοι πολίτες μίλησαν στις 6 του Μάη και θα μιλήσουν με ακόμα πιο δυνατή φωνή τον Ιούνιο.

 

ΜΑΥΡΟ ΣΤΟΥΣ ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΥΣ!

ΠΑΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΡΙΖΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ.

ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΕ ΕΚΛΟΓΕΣ. 

ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ!